Mikið að hann sprengir sig ekki, sagði kona. Nú þorir hann ekki að synda til baka. Svei mér, hann situr þarna berrassaður! Hvílíkar hundakúnstir – þetta er algert bíó – ég hef ekki séð það betra! Konurnar fóru á hreyfingu og drógu stígvélin með tómahljóði á plönkunum. Manni ætti ekki að leiðast.

Það þótti bókmenntaviðburður þegar sagnasafnið Leikföng leiðans kom út á vordögum 1964, enda voru þessar átta smásögur glæsilegt framhald af þeim feng sem Músin sem læðist var íslenskri skáldsagnaritun árið 1961. Þó að deilt væri um skáldskap Guðbergs Bergssonar á þessum árum efaðist enginn um snilld höfundarins eins og hún birtist í miskunarlausum og meinfyndnum lýsingum hans á íslenska þorpinu.